Monday 27 June 2011

शोर इन द सिटी (२०११)

दिग्दर्शक - राज निदीमोरू, कृष्णा डी.के.

ग्रे शेड वाली मध्यवर्ती पात्रं, प्रत्येकाची वेगवेगळी कहानी पण कुठेतरी एकमेंकात गुंतलेली आणि शेवट त्या मध्यवर्ती धाग्यांनी जोडून पात्रांना एका विशिष्ट दिशेने बदलणारा... वाचायला सोपी पण पटकथेत विणायला अवघड अशी ही कल्पना राज आणि कृष्णा या दिग्दर्शक द्वयींनी पडद्यावर शोर इन द सिटी सिनेमात खूप प्रभावीपणे मांडली आहे.

निम्न स्तरातील त्रिकूट तिलक (तुषार कपूर), रमेश (निखिल द्विवेदी) आणि मंडूक (पितोबश त्रिपाठी) हे छोट्या मोठ्या चोर्‍या करणारे, त्यात तिलकचा पुस्तक पायरसीचा धंदा असतो, पण त्यातही तो प्रामाणिक असतो.  एका लेखकाची अप्रकाशीत पुस्तकाची कॉपी चोरून त्याची कॉपी करतो.  मंडूक रेल्वेत चोरी करतो आणि त्यात त्याला शस्त्राने आणि बॉम्बने भरलेली बॅग मिळते, ती विकण्यासाठी मग त्यांना अंडरवर्ल्डशी संबंध जोडावा लागतो.

मध्यवर्गीय तरूण क्रिकेटपटू सावन (संदीप किशन) राष्ट्रीय टीममध्ये खेळण्यास उत्सुक असतो पण तिथल्या भ्रष्टाचारामुळे १० लाख भरल्याशिवाय त्याला खेळता येत नाही, आणि घरची परिस्थीती बेताची असल्याने ते जमत नाही त्यात त्याच्या प्रेमिकेचा लग्नासाठी दबावामुळेही तो अस्वस्थ असतो आणि घराच्या समोरच्या बॅंकला लूटायचा तो मनोमन प्लॅन बनवायला सुरूवात करतो.

उच्चवर्गिय अनिवासी भारतीय अभय (सेंथिल राममुर्ती) विदेशातून भारतात धंदा (बिझनेस, धंदा म्हणजे एकदम डाऊन मार्केट वाटतं म्हणून) करायला येतो पण स्थानीक गुंडांच्या (झाकीर हुसेन) त्रासाला कंटाळलेला असतो, या तिन्ही गोष्टींचं एकत्र येण हे गणेश विसर्जनाच्या दिवशी कसं एकत्र येतं आणि त्यांच्या आयुष्याला कशी कलाटणी मिळते हे या डार्क कॉमेडी सिनेमात खूप चांगलं दाखवलं आहे.

राज आणि कृष्णा यांच्या पहिल्या '९९' सिनेमात त्यांनी दिल्ली शहराला पार्श्वभुमी घेऊन क्रिकेट बेटींगवर आधारीत अप्रतिम डार्क कॉमेडी सादर केली होती. खरी पात्रं आणि त्यांचं काहीस ग्रे असणं हा त्यांच्या सिनेमांचा खास पैलू आहे.  त्यांच्या कडून अजुन चांगल्या सिनेमांची अपेक्षा करणं ओघानं आलंच.

Sunday 26 June 2011

रागिनी एमएमएस ( २०११ )

दिग्दर्शक - पवन क्रिपलानी

२००७ सालच्या 'पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी' मुळे किंबहुना त्याच्या यशामुळे थरारक चित्रपटांचा एक नवा पायंडा पडला.  अर्थात यात १९९९ सालच्या 'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट'चाही वाटा आहे.  हॅंडहेल्ड कॅमेरा आणि शॉर्ट सर्कीट कॅमेरा यातून हे सिनेमे घडवले जातात आणि कॅमेरा हा सिनेमाचा एक भाग म्हणून असतो ही संकल्पना.  याआधी भारतात बालाजी टेलिफिल्म्सच्याच 'लव, सेक्स और धोका' या सिनेमातून थरारक घटक वगळता उत्तम निर्मिती या संकल्पनेवर केली गेली होती.

'पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी'शी आणि 'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट' या सिनेमांशी जवळीक सांगणारा आणि त्या "विदेशी" संकल्पनांना भारतीय रुपडं देणारा बालाजी टेलिफिल्म्सचा नवा "रागिनी एमएमएस" सिनेमाही मूळ सिनेंमाइतकाच प्रभावी बनला आहे.   'लव सेक्स और धोका' प्रमाणेच नावात बिचकवणारा आणि पोस्टर्सवरून काहीसा "हॉट" वाटणारा सिनेमा प्रत्यक्षात लक्षणीय थरारक भूतपट आहे.

उदय आणि रागिणी विकांत 'साजरा' करायला एका बंगल्यात जातात जो एका निर्जन वनात असतो.  उदय सिनेमात हिरो बनण्यासाठी 'पंडीत' नावाच्या माणसासाठी रागिनीचा एमएमएस बनवण्यास तयार होतो.  पंडीताच्या माणसांनी त्या बंगल्यात आधीच क्लोज सर्कीट कॅमेरे लावलेले असतात, आणि उदयही त्याच्या हॅंडहेल्ड कॅमेराने नेहमी शूट करत असतो.  मात्र त्यांना एकांत नीटसा मिळत नाही, आधी रागिनीची मैत्रीण  आणि पार्टी आणि खूद्द काही विचित्र भितीदायक प्रकार घडत जातात.  पॅरानॉर्मल प्रमाणेच आधी भितीची तिव्रता कमी आणि मग वाढत जाते.  'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट' मधील चेटकीणीची कथा पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी तर्‍हेने आपल्या समोर देशी अवतारात दिसते.

सिनेमा मात्र उत्तम थरारपट आहे, जवळपास प्रत्येक क्षणी आणि मोक्याच्या जागी भिती वाटते, आणि हेच सिनेमाचं यश आहे.   दिग्दर्शकाने सिनेमाची लांबी कमी ठेऊन आणि पटकथेवर भरपूर काम करून चित्रपट कुठेच सैल होणार नाही याची उत्तम काळजी घेतली आहे.  सर्वात महत्वाचं म्हणजे उदय आणि रागिनी साकारणारे कलाकार, नवोदित असूनही त्यांनी उत्तम काम केलं आहे.   इंटिमेट सिन्स इतके खरोखर रंगवलेत की सगळं खरं वाटायला लागतं आणि त्यांच्या भितीमध्ये आपण संलग्न होतो.   वेगळा मार्ग चोखाळण्याबद्दल एकता कपूरचं स्वागत करायला हरकत नाही.