४०४ (२०११)

दिग्दर्शक - प्रवाल रमन

http://www.imdb.com/title/tt1883121/

राम  गोपाल वर्माच्या 'फॅक्टरी'तून बर्‍याच काही चांगल्या गोष्टी बाहेर आल्यात, आणि अर्थात वाईटही.  चांगल्या गोष्टींमध्ये काही उत्तम दिग्दर्शक भेटत आहेत ज्यांनी आधी वर्माच्या हाताखाली सहायक दिग्दर्शन केलं होतं.  जॉनी गद्दार वाला श्रीराम राघवन तसेच प्रवाल रमन.  प्रवाल रमनचे 'फॅक्टरी' बॅनरचे सिनेमा यथातथाच होते उ.दा. डरना मना है, डरना जरूरी है, गायब वगैरे.  पण त्यातही कंसेप्च्युअल लेव्हलवर बर्‍यापैकी प्रयोग होते.  डरना मना है अन जरूरी मध्ये एका कथेऐवजी सहा कथा, गायब मध्ये गायब होणार्‍या पण मिस्टर इंडिया किंवा तत्सम सुपरहिरो ऐवजी सामान्य स्वप्नाच्या माणसाची कथा असा थोडा वेगळा प्रकार होता.

बॅनर बाहेरचा पहिलाच '४०४' हा सिनेमा मात्र त्याच्या पुर्वीच्या सर्व सिनेमांहून खूप सरस आहे.  सिनेमाचं सार पहायला गेलं तर तसं एका भयपटाला साजेसं आहे, पण त्यातही मनोवैज्ञानिक आणि मानसिक गुंतागुंत तयार करून उत्तम पटकथेसह आणि नव्या पण उत्तम दर्जाच्या अभिनेत्यांसह प्रवाल रमनने एक सुखद धक्का दिला आहे.  परत एकदा मोठी स्टारकास्ट, भरमसाठ बजेट, भव्यदिव्य सेट्स, लोकेशन्स नसतानाही उत्तम सिनेनिर्मिती होऊ शकते हे सिद्ध होतं.

'४०४' कथा आहे, एका वैद्यकीय महाविद्यालयाची, ज्यात नवी बॅच येते, सालबादाप्रमाणे इथेही सिनियर ज्युनियर्सची रॅगिंग घेतात, त्यात एक मुलगा अभिमन्यु (राजविर अरोरा) सिनियरच्या दबावाला न जुमानता त्यांच्याविरुद्ध तक्रार करतो, आणि त्यांचा रोष ओढवून घेतो.  त्यांच्या हॉस्टेल मध्ये रूम नं ४०४ मध्ये २-३ वर्षांपुर्वी एका मुलाने आत्महत्या केली असते, तेंव्हापासून ती रूम कुलूपबंद ठेवलेली असते, अभिमन्यु हा भुत-प्रेत हे मानत नाही आणि तो त्या रूम मध्ये राहण्याचा आग्रह करतो, त्याला पाठींबा देतात ते प्रोफेसर अनिरुद्ध (निशिकांत कामत),  अनिरुद्ध हे जगप्रसिद्ध वैज्ञानिक असून त्यांची अनेक पुस्तके तसेच प्रबंध असतात. 

निशिकांत कामत

त्या रूममध्ये गेल्यावर मात्र अभिमन्युला भूताटकी जाणवू लागते आणि त्याला मानसिकरित्या सिनियरही खतपाणी घालतात, मात्र प्रोफेसर अनिरुद्ध त्याला पाठींबा देतात आणि त्याला यातनं बाहेर काढण्याची पुर्ण हमी देतात.  मग हा भूताटकी प्रकार खरा का खोटा?, मानसिक किती अन खरं किती? जे दिसतं ते खरंच असतं का?  असे अनेक प्रश्न, उपप्रश्न पडत जातात.   प्रोफेसर आणि अभिमन्युच्या चर्चेतून बरंचसं जड मनोवैज्ञानिक आपण ऐकतो आणि त्या पात्रांच्या मानसिकतेत गुरफटत जातो. शेवटाला तर अनेक धक्के अन परमोच्च शेवट होतो आणि आपल्याला एक उत्तम सिनेमा पाहिल्याचा अनुभव मिळतो.

सिनेमा सर्व बाबतीत उजवा आहे, दिग्दर्शन, कथा, पटकथा, अभिनय, नवोदित असूनही अभिमन्युच्या भुमिकेत राजविर अरोराने उत्तम काम केलंय, त्याला तगडी (आणि आश्चर्यकारक) साथ आहे ती प्रोफेसरच्या भुमिकेतल्या दिग्दर्शक निशिकांत कामतांची(डोंबिवली फास्ट आणि मुंबई मेरी जानचे दिग्दर्शक), सिनियर इमाद (नसिरूद्दिन शाह चा मुलगा), आणि टिस्का चोप्रा सर्व उत्तम.  घ्यायलाच हवा असा वेगळा अनुभव...

ट्रस्ट (२०१०)

दिग्दर्शक - डेव्हिड श्विमर

फ्रेण्ड्स या जगप्रसिद्ध सिटकॉम मधील 'रॉस गेलर'-डेव्हिड श्विमर त्याच्या उत्तम अभिनयासाठी माझा खास आवडता आहे, त्यानंतर त्याचा 'बिग नथिंग' हा उत्तम न्वारपट पाहण्यात आला आणि त्याच्या चतुरस्त्र अभिनयाची खात्री पटली.   'ट्रस्ट' सिनेमा मिळाला तेंव्हा केवळ डेव्हिड श्विमर दिग्दर्शक आहे म्हणून हा सिनेमा पाहायला घेतला, त्याबद्दल काही वाचलेलेही नव्हते, पण सिनेमा पाहून त्याच्या दिग्दर्शन आणि संवेदनशिल मनाचीही पावती मिळाली.

डेव्हिड श्विमर हा गेली दहा वर्ष Rape Foundation मध्ये एक बोर्ड मेंबर आहे, तिथे असताना त्याला पहाव्या लागलेल्या काही दुर्दैवी मुलींची आणि त्यांच्या पालकांची अवस्था त्याला हा सिनेमा बनवण्यास उद्युक्त करून गेली, जेणेकरून अल्पवयीन मुलींवर अत्याचार होऊ नयेत.

 सिनेमा आहे ऍनी या टीन एज मधल्या मुलीबद्दल.  आजच्या पिढीची ऍनी सतत फोनवर असते, तिच्या चौदाव्या वाढदिवसाला तिचे वडिल विल कॅमेरॉन तिला एक लॅपटॉप भेट देतात.  मग इंटरनेटवर ऍनीला चार्ली नावाचा मुलगा भेटतो, आधी तो तिला १६ वर्षाचा असल्याचं सांगतो आणि मग नंतर २०चा आहे असं सांगतो, पण तिचा विश्वास संपादन करतो आणि त्याला स्वतःचा मित्र आणि नंतर प्रियकर मानू लागते. त्याने वय लपवलं हे तिच्या पालकांना सांगत नाही.

एक दिवस चार्ली तिला भेटण्याबद्दल म्हणतो आणि ते दोघे भेटतात, पण चार्ली हा २० वर्षाचा नसून ३०-३५शीचा असतो, तरीही तो तिला त्याच्याबद्दल कन्व्हिंस करतो आणि त्यादिवशी तिच्या संमतीने तिच्यासोबत सेक्स  करतो आणि त्याची शुटींगही घेतो.  चार्लीच्या मैत्रीणीला ही गोष्ट कळाल्यावर ती पोलिसांना कळवते आणि मग सुरू होतो चार्लीला पकडण्याचा प्रयत्न. 

सिनेमा चार्लीला पकडण्यावर नसून त्याचा मुख्य उद्देश पीडित कुटूंबातील व्यक्तीरेखांवर आहे.  ऍनी टीनेजर प्रमाणेच आपल्याच जगात वावरणारी असते, सर्व गोष्टींमध्ये उत्साही, सळसळणारी,  आणि जगात काहीच वाईट नाही असा विश्वास असणारी,  त्या घट्नेनंतर तिच्या मनात प्रचंड अविश्वास निर्माण होतो, आधी मैत्रीणीबद्दल, मग वडिलांबद्दल, त्यानंतर पुर्ण कुटूंबाबद्दल.

तिचे आई-वडिल दोघेही अत्यंत मोठ्यामनाचे असतात, आणि आपल्या मुलांबरोबर त्यांचे मित्रत्वाचे संबंध असतात.  आई अतिशय काळजीवाहू असते, आणि त्या घटनेमुळे मुलीसाठी तिचा जीव तुटतो.  सर्वात त्रास होतो तो तिच्या वडिलांना (क्लाईव ओवेन), आधी हसतमुख, कुटूंबवत्सल असलेले नंतर हतबल, चिंतातूर, सुडाच्या भावनाने पेटलेले तर मुलीबाबतीत तितकेच हळवे होतात, त्यातच मुलगी त्यांच्यावर विश्वास ठेवत नसल्यामुळे आणि तिने लपवल्या मुळे दुखावले गेलेले असतात.  क्लाईव ओवेनने सर्व छटा त्याच्या समर्थ अभिनयातून सक्षमपणे दाखवल्या आहेत.


श्विमरचा हा सिनेमा अभिनय आणि पटकथेत पैकीच्या पैकी गुण मिळवतो.  ऍनी (लियाना लिब्रॅटो), आणि क्लाईव ओवेन यांनी भुमिकेत जीव ओतलाय.  बापाची हतबलता, राग, आणि दुःख तसेच ऍनीचा आधीचा विश्वास आणि नंतर सत्य कळल्यावर कोलमडणं आपल्याला प्रसंगानुसार हताश, दुःखी बनवतं, हेच सिनेमाचं यश.  हॅलोविन डिनर आणि शेवटचा स्विमिंग पूल जवळ ऍनी आणि विलचा हृदयद्रावक प्रसंग हे सर्वोच्च.

डेव्हिड श्विमरच्या पुढल्या दिग्दर्शिय भुमिकेची मी आता अतुरतेने वाट पाहीन..  please do yourself a favor and watch "TRUST".

श्विमर आणि सिनेमातल्या कलाकारांचा सिनेमाबद्दलचा व्हिडीओ इथं पहाता येईल.

http://www.imdb.com/video/imdb/vi501652761/

स्टॅंडर (२००३)

दिग्दर्शक - ब्रॉन्वेन ह्युझ

"द रॉंग वन ऑलवेज डाईज"...साउथ आफ्रिकेच्या जोहानिसबर्गमध्ये एका दंगलीमध्ये एका स्थानिक झुलू माणसाला गोळी झाडून मारल्यावर पश्चातापाने म्हणणारा पोलीस कॅप्टन आंद्रे स्टॅंडर ह्या घटनेनंतर प्रचंड बदलतो.  आधी कर्तव्यदक्ष पोलीस अधिकारी असणारा आंद्रे त्या दंगलीनंतर मानसिकरित्या खचून जातो.  स्थानिक आफ्रिकन लोकांवर गोर्‍या लोकांमुळं खूप अन्याय होतोय आणि त्यात नाहक त्यांना जीवही गमवावा लागतोय याचा सल आंद्रेच्या मनात वाढत जातो.

याच गोर्‍या लोकांच्या जाचक कायद्याविरुद्ध आणि त्यांना धडा शिकवायच्या उद्देशाने आंद्रे पोलीस असूनही बॅंका लूटायचं सत्र सुरू करतो.  वेष बदलून बॅंक लूटायची आणि नंतर त्याच बॅंकेत इन्व्हिस्टीगेशन साठी जायचं असं करून तो बर्‍याच बॅंका लूटतो.  त्याच्या मनगटी घड्याळाला एका बॅंकेच्या कॅमेरात ओळखून त्याच्या पोलिस मित्र सापळा रचून आंद्रेला पकडतो.  आंद्रेला न्यायालयात उभं केलं जातं आणि त्याच्यावर चोरीचा आरोप ठेवण्यात येतो, त्यावेळी आंद्रे न्यायाधिशांना म्हणतो की माझ्यावर खूनाचा खटला दाखल करा कारण मी एका झुलू माणसाला मारलं आहे. पण अर्थात न्यायाधिश केवळ चोरीचा खटला चालवून त्याला तुरुंगात टाकतात.

खरा आंद्रे स्टॅंडर

 

तुरुंगात असताना आंद्रेची ओळख ऍलन आणि ली शी होते.   त्यांच्या मदतीने तो तुरुंगातल्या इस्पितळातून पलायन करतो.  आपल्या मित्रांसोबत नंतर अनेक बॅंका यशस्वीपणे लूटतो, पण बायकोला दुरावतो आणि अपेक्षित शोकांताकडं वळतो.  हा संपुर्ण सिनेमा आंद्रेच्या मनाच्या घालमेलीवर आहे, कर्तव्यदक्ष पोलीस अधिकारी, नाईलाजाने झुलू माणसाचा खून, त्यांनंतर गोर्‍यांबद्दल, त्यांच्या काळ्यांवरच्या अत्याचाराची चीड, त्यातून पुढे बदल्याची भावना निर्माण होणे या एक एक टप्प्यावर आंद्रेची मानसिकता सिनेमात अचूकपणे दाखवली आहे.  "इफ यू आर अ व्हाईट गाय, देन यू कॅन गेट अवे विथ ऍनिथिंग" हे त्याचं दुखणं बनतं आणि तो वाईट मार्गाकडे वाटचाल करू लागतो.  दक्षिण आफ्रिकेचं वातावरण सिनेमात अस्सल वाटतं, आंद्रेची व्यक्तीरेखा टॉम जेन या अभिनेत्याने मन लावून उभी केली आहे.   सिनेमा आपल्यालाही अस्वस्थ करून सोडतो.

द मॅटाडोर (२००५)

दिग्दर्शक - रिचर्ड शेफर्ड


दोन भिन्न प्रवृत्तीची माणसं, एक हिटमॅन..ज्युलियन नोबल( पिअर्स ब्रॉसनन) बेफिकरी वृत्तीचा.. घर.. बायको, मुलंबाळं नसणारा.. आयुष्यात नेहमी मौजमजा करणारा.. दुसरा डॅनी राईट (ग्रेग किन्नर) स्वभावाने शांत.. अगदी घरघुती.. नाकासमोर चालणारा.   योगायोगाने दोघांचीही भेट मेक्सिकोच्या एका बारमध्ये होते.  डॅनी नौकरीतील अपयशाने खचलेला असतो आणि एका मोठ्या कॉन्ट्रॅक्टसाठी क्लायंट भेटीवर मेक्सिकोला आलेला असतो, तर ज्युलियन त्याच्या कामानिमित्त (असासिनेशन) तिथे आलेला असतो.  


सुरुवातीच्या अडखळ्यानंतर दोघं सोबत फिरू लागतात आणि त्यांच्यातली मैत्री वाढू लागते.  ज्युलियन हिटमॅन आहे हे डॅनीला पटत नाही पण मेक्सिकन बुल फाईटच्या सामन्यात ज्युलियन त्याला एक कट रचून दाखवतो,  डॅनी घाबरतो पण ज्युलियन तो कट पुर्णत्वास नेत नाही.   नंतर बोलताना ज्युलियन डॅनीला त्याच्या कामात मदत करण्यासाठी सांगतो, कारण अश्यात त्याच्या कामात चुका होऊ लागत असतात.  डॅनी एकदम घाबरतो आणि ज्युलियनला परत भेटत नाही.

चार वर्षानंतर डॅनीच्या घरी ख्रिसमसच्या वेळी अचानक ज्युलियन आगंतुकपणे येतो, त्याच्याशी त्याच्या बायकोशी आपुलकीने बोलून मर्जी संपादन करतो आणि परत एकदा डॅनीला त्याच्या कामात शेवटची मदत करण्यास सांगतो, आणि हे काम फत्ते झाल्यावर त्याच्या जीवाचा धोका पुर्ण नाहीसा होईल असं सांगतो.  डॅनी परत नकार देताच तो त्याला म्हणतो की डॅनी वर त्याचं एक ऋण आहे आणि ते परत करण्याचा हा एकमेव मार्ग आहे. ते ऋण कोणतं आणि डॅनी त्याला मदत करतो का? हे चित्रपटात पाहणं मजेचं आहे.


ज्युलियनच्या भुमिकेत पिअर्स ब्रॉसनन अगदी भन्नाट आहे, डॅनी रंगवलेला ग्रेग किन्नर त्याच्या नेहमीच्याच टेलरमेड भुमिकेत आहे, पण सगळा सिनेमा पिअर्स ब्रॉसननने खाऊन टाकला आहे.  त्याला कॉमिक रोल मध्ये पहिल्यांदाच पाहिलंय आणि तो खूप आवडून जातो.  शेवटाच्या अर्ध्या तासात सिनेमा अत्त्युच्च पातळी गाठतो अन कथानक भरपूर वळणं घेतं.    पिअर्स ब्रॉसननच्या शानदार भुमिकेसाठी नक्की पाहावा असा...

बरीड (२०१०)

दिग्दर्शक - रॉड्रिगो कॉर्ट्स

पडद्यावर सर्वत्र अंधार.. थोड्या वेळात कण्हनं अन लाकडी फळीवर थापांचा आवाज येतो... काहीएक अंदाज लागत नसताना एका लायटरच्या प्रकाशात एक व्यक्ती दिसते... जखमी अवस्थेत.. त्या व्यक्तीलाही थोड्याच वेळात धक्का बसतो.. कारण तो एका शवपेटीत बंद असतो.. हात आणि तोंड बांधलेल्या अवस्थेत.

रॉड्रिगो कॉर्ट्सच्या 'बरीड' सिनेमाची ही सुरुवात.. यातला 'तो' (अन एकमेव पात्र) असतो पॉल कॉनरॉय,  शवपेटीत बंद असल्याचे कळताच तो मदतीसाठी पुकारतो अन जोरजोरात शवपेटीचं झाकण उघडायचा अयशस्वी प्रयत्न करतो.   थोड्यावेळाने एक फोन त्याच्या पायाशी व्हायब्रेट होतो, पण पायाच्या सहाय्याने तो घेईपर्यंत कट होतो, फोन तर असतो पण त्यातली भाषा अरेबीक/इराकी असते.  तरीही प्रयत्न करून, पॉल मदतीसाठी आधी ९११, नंतर FBI, कंपनी हेड्क्वार्टर, स्टेट डिपार्टमेंट सगळी कडं फोन करतो, शेवटी इराकमधील होस्टेज रेस्क्यू ग्रुप मधील डॅन त्याला मदत करायचं फोनवर आश्वासन देतो.  फोन संभाषणाद्वारे आपल्याला कळतं की पॉल हा इराक मध्ये अमेरिकन कंपनीत ड्रायव्हर होता, आणि त्यांच्या ट्रक्स वर आधी हल्ला झाला अन त्यानंतर त्याला काही आठवत नाही.

तेवढ्यात पॉलला एक फोन येतो, त्यावर एक अरेबिक ऍसेंट मध्ये बोलणारा इसम पॉलच्या सोडवणुकीसाठी पाच मिलियन डॉलरची मागणी करतो.  इकडं पॉलची कंपनी त्याला मदत करण्याऐवजी त्याला सकाळीच बडतर्फ केल्याचं सांगते, अन मदतीसाठी साफ नकार देते.    एक फोन, थोडं पाणी, आणि लायटर इतक्याच गोष्टी पॉलजवळ असतात.  त्यात त्याला किडनॅपर परत फोन करतो अन पैसे मिळवण्यासाठी आपलं बोट काप आणि त्याचा व्हिडीओ अपलोड कर म्हणतं, त्यासाठी एक चाकू, बॅटरी, अन लाईट ट्युब ठेवलेली एक पिशवी पायथ्याशी आहे असं सांगतो.
जीवघेण्या प्रसंगातून सुरू होते मग पॉलची वाचण्याची तडफड.

पॉलचे  सुटकेचे प्रयत्न पाहताना डॅनी बॉयलचा १२७ अवर्स आठवतो.   त्यातही आधी सुटकेची आशा, प्रचंड प्रयत्न, खूप प्रयत्नानंतर आलेलं अपयश, मग त्या वातावरणाशी सरावणं, अजुन लॉजिकल प्रयत्न करणं, मृत्यु जवळ आहे या जाणिवेणं घर, कुटुंब आठवणं हे सर्व घटक सारखे आहेत.  पण सिनेमात आपण पुर्णवेळ एकच माणूस पाहतो, तो ही एका शवपेटीत, बाकी सर्व फोनवरचे आवाज.  पॉलच्या आठवणीही फ्लॅशबॅक मध्ये नाहीत, त्याही केवळ फोनद्वारे आपल्याला कळतात.   एका पात्रात, अन एका शवपेटीत असूनही पुर्ण सिनेमाभर (९० मिनिटं) आपण खिळून राहतो, दिग्दर्शक अन पटकथेला दाद द्यायलाच हवी.  लायटरच्या अपुर्‍या प्रकाशात, फोनच्या प्रकाशात, उजेडाचे अन अंधाराचे प्रयोग करून आपल्याला दिग्दर्शक एकदम त्या जागी पोचवतो. शेवटही धक्कादायक.   स्ट्रॉन्ग्ली रिकमेंडेड.

शोर इन द सिटी (२०११)

दिग्दर्शक - राज निदीमोरू, कृष्णा डी.के.

ग्रे शेड वाली मध्यवर्ती पात्रं, प्रत्येकाची वेगवेगळी कहानी पण कुठेतरी एकमेंकात गुंतलेली आणि शेवट त्या मध्यवर्ती धाग्यांनी जोडून पात्रांना एका विशिष्ट दिशेने बदलणारा... वाचायला सोपी पण पटकथेत विणायला अवघड अशी ही कल्पना राज आणि कृष्णा या दिग्दर्शक द्वयींनी पडद्यावर शोर इन द सिटी सिनेमात खूप प्रभावीपणे मांडली आहे.

निम्न स्तरातील त्रिकूट तिलक (तुषार कपूर), रमेश (निखिल द्विवेदी) आणि मंडूक (पितोबश त्रिपाठी) हे छोट्या मोठ्या चोर्‍या करणारे, त्यात तिलकचा पुस्तक पायरसीचा धंदा असतो, पण त्यातही तो प्रामाणिक असतो.  एका लेखकाची अप्रकाशीत पुस्तकाची कॉपी चोरून त्याची कॉपी करतो.  मंडूक रेल्वेत चोरी करतो आणि त्यात त्याला शस्त्राने आणि बॉम्बने भरलेली बॅग मिळते, ती विकण्यासाठी मग त्यांना अंडरवर्ल्डशी संबंध जोडावा लागतो.

मध्यवर्गीय तरूण क्रिकेटपटू सावन (संदीप किशन) राष्ट्रीय टीममध्ये खेळण्यास उत्सुक असतो पण तिथल्या भ्रष्टाचारामुळे १० लाख भरल्याशिवाय त्याला खेळता येत नाही, आणि घरची परिस्थीती बेताची असल्याने ते जमत नाही त्यात त्याच्या प्रेमिकेचा लग्नासाठी दबावामुळेही तो अस्वस्थ असतो आणि घराच्या समोरच्या बॅंकला लूटायचा तो मनोमन प्लॅन बनवायला सुरूवात करतो.

उच्चवर्गिय अनिवासी भारतीय अभय (सेंथिल राममुर्ती) विदेशातून भारतात धंदा (बिझनेस, धंदा म्हणजे एकदम डाऊन मार्केट वाटतं म्हणून) करायला येतो पण स्थानीक गुंडांच्या (झाकीर हुसेन) त्रासाला कंटाळलेला असतो, या तिन्ही गोष्टींचं एकत्र येण हे गणेश विसर्जनाच्या दिवशी कसं एकत्र येतं आणि त्यांच्या आयुष्याला कशी कलाटणी मिळते हे या डार्क कॉमेडी सिनेमात खूप चांगलं दाखवलं आहे.

राज आणि कृष्णा यांच्या पहिल्या '९९' सिनेमात त्यांनी दिल्ली शहराला पार्श्वभुमी घेऊन क्रिकेट बेटींगवर आधारीत अप्रतिम डार्क कॉमेडी सादर केली होती. खरी पात्रं आणि त्यांचं काहीस ग्रे असणं हा त्यांच्या सिनेमांचा खास पैलू आहे.  त्यांच्या कडून अजुन चांगल्या सिनेमांची अपेक्षा करणं ओघानं आलंच.

रागिनी एमएमएस ( २०११ )

दिग्दर्शक - पवन क्रिपलानी

२००७ सालच्या 'पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी' मुळे किंबहुना त्याच्या यशामुळे थरारक चित्रपटांचा एक नवा पायंडा पडला.  अर्थात यात १९९९ सालच्या 'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट'चाही वाटा आहे.  हॅंडहेल्ड कॅमेरा आणि शॉर्ट सर्कीट कॅमेरा यातून हे सिनेमे घडवले जातात आणि कॅमेरा हा सिनेमाचा एक भाग म्हणून असतो ही संकल्पना.  याआधी भारतात बालाजी टेलिफिल्म्सच्याच 'लव, सेक्स और धोका' या सिनेमातून थरारक घटक वगळता उत्तम निर्मिती या संकल्पनेवर केली गेली होती.

'पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी'शी आणि 'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट' या सिनेमांशी जवळीक सांगणारा आणि त्या "विदेशी" संकल्पनांना भारतीय रुपडं देणारा बालाजी टेलिफिल्म्सचा नवा "रागिनी एमएमएस" सिनेमाही मूळ सिनेंमाइतकाच प्रभावी बनला आहे.   'लव सेक्स और धोका' प्रमाणेच नावात बिचकवणारा आणि पोस्टर्सवरून काहीसा "हॉट" वाटणारा सिनेमा प्रत्यक्षात लक्षणीय थरारक भूतपट आहे.

उदय आणि रागिणी विकांत 'साजरा' करायला एका बंगल्यात जातात जो एका निर्जन वनात असतो.  उदय सिनेमात हिरो बनण्यासाठी 'पंडीत' नावाच्या माणसासाठी रागिनीचा एमएमएस बनवण्यास तयार होतो.  पंडीताच्या माणसांनी त्या बंगल्यात आधीच क्लोज सर्कीट कॅमेरे लावलेले असतात, आणि उदयही त्याच्या हॅंडहेल्ड कॅमेराने नेहमी शूट करत असतो.  मात्र त्यांना एकांत नीटसा मिळत नाही, आधी रागिनीची मैत्रीण  आणि पार्टी आणि खूद्द काही विचित्र भितीदायक प्रकार घडत जातात.  पॅरानॉर्मल प्रमाणेच आधी भितीची तिव्रता कमी आणि मग वाढत जाते.  'द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट' मधील चेटकीणीची कथा पॅरानॉर्मल ऍक्टीव्हिटी तर्‍हेने आपल्या समोर देशी अवतारात दिसते.

सिनेमा मात्र उत्तम थरारपट आहे, जवळपास प्रत्येक क्षणी आणि मोक्याच्या जागी भिती वाटते, आणि हेच सिनेमाचं यश आहे.   दिग्दर्शकाने सिनेमाची लांबी कमी ठेऊन आणि पटकथेवर भरपूर काम करून चित्रपट कुठेच सैल होणार नाही याची उत्तम काळजी घेतली आहे.  सर्वात महत्वाचं म्हणजे उदय आणि रागिनी साकारणारे कलाकार, नवोदित असूनही त्यांनी उत्तम काम केलं आहे.   इंटिमेट सिन्स इतके खरोखर रंगवलेत की सगळं खरं वाटायला लागतं आणि त्यांच्या भितीमध्ये आपण संलग्न होतो.   वेगळा मार्ग चोखाळण्याबद्दल एकता कपूरचं स्वागत करायला हरकत नाही.