कार्तिक कॉलींग कार्तिक (२०१०)

दिग्दर्शक - विजय लालवानी.

दिल चाहता है, लक्ष्य, डॉन, हनिमुन ट्रॅवल्स प्रा.लि., रॉक ऑन, आणि लक बाय चान्स असे जवळपास सुंदर सिनेमा देणार्‍या एक्सेल एंटरटेन्मेंटचा या वर्षीचा सिनेमा 'कार्तिक कॉलींग कार्तिक' त्याच्या प्रोमोजवरुन एक चांगला थ्रीलर असल्याची साक्ष देत होता.    कुणाला एक फोन येतो, त्यात बोलणार्‍याचा आवाज अगदी तसाच असतो, त्याला आपली सगळी रहस्ये, गुप्त माहिती माहित असते, थोडक्यात आपल्याला आपणच कॉल करतोय ही सुंदर कल्पना आहे एका थ्रीलरपटाची.

'कार्तिक कॉलींग कार्तिक' मध्ये कार्तिक (फरहान अख्तर) अतिशय साधा, नाकासमोर चालणारा असतो.  चांगुलपणामुळे जास्तीची कामे ओढुन घेणे, काम करूनही बॉसचा ओरडा खाणे, कुणी मित्र नसने, ऑफिसात काडीचीही किंमत नसने, घरमालकाने सतावणे अश्या असंख्य समस्यांनी ग्रस्त असतो. यातच त्याला एक नेहमी स्वप्न पडत असते ज्यात त्याचा त्रास देणारा भाऊ विहिरीत पडुन मरतो. या मृत्यु साठी कार्तिक स्वतःला दोषी समजत असतो. यासाठी तो मानसोपचार तज्ञाची मदत सुद्धा घेत असतो.

एकदा रात्रभर जागुन काम करुन देखील बॉस कार्तिकला फोनवर खुप सुनावतो, आणि त्याला नोकरीवरुन कमी करतो. रागाच्या भरात कार्तिक फोन तोडतो आणि राग शांत झाल्यावर नविन फोन बसवतो.

दुसर्‍या दिवशी सकाळी एका फोन कॉल मुळे त्याची झोपमोड होते, कॉल उचलल्यावर पलीकडुन कार्तिक म्हणजे त्याचा स्वतःचाच कॉल असल्याचे त्याला कळते. पहिल्याप्रथम त्याला हे सर्व खोटं; एक विनोद वाटतो.  पण फोन करणारा अशी काही सिक्रेट्स सांगतो जी केवळ कार्तिकलाच माहित असतात. त्या कॉलरचा आवाज देखील कार्तिक सारखाच असतो.

तो कॉलर कार्तिकला त्याच्या सर्व पेचप्रसंगातुन सोडवितो. त्याला जशास तसे वागायला शिकवितो.   त्याचं प्रेम मिळवुन देतो, पण त्याबरोबर एक अट देखिल ठेवतो, की हा कॉल त्याला येतो हे कुणाला सांगायचं नाही.
कार्तिक प्रेमापुढे झुकुन प्रेयसीला हे सगळं सांगतो आणि मग तो कॉलर कार्तिकलाच संपवायला निघतो.

हा कॉलर कोण? आणि पुढे कार्तिकचे काय होते हा सिनेमाचा उत्तरार्ध.

सिनेमा एक उत्तम थरारपट आहे.  शेवटपर्यंत आपल्याला खिळवुन ठेवतो.  सिनेमाच्या डार्क फ्रेम्स रहस्यात गुढतेची भर टाकतात.  मात्र थरारपटाच्या उत्सुकतेत अनावश्यक गाणी (ऐकायला बरी असुन) आणि थोडं लांबविलेले प्रेमप्रकरण व्यत्यय आणते.  पण सिनेमा तगतो तो फरहान अख्तरच्या अतिशय प्रामाणिक अभिनयावर.  सरळ साधा कार्तिक त्याने उत्तम रंगविला आहे, घाबरणारा कार्तिक आणि नंतर आत्मविश्वासाने वागणारा कार्तिक त्यांने व्यवस्थित रंगविला आहे.

पण त्याचं हे ट्रांस्फोर्मेशन अगदी फिल्मी दाखविले गेले आहे.  उदा.  नोकरीवरुन काढल्यावर तो बॉसच्या केबिन मध्ये जातो, टेबलावरची क्लाईंट फाईलचे पहीले एक-दोन पानं वाचुन त्यात तब्बल १२ चुका आहेत हे काही सेकंदात सांगतो वगैरे.  पण त्याकडे आपले जास्त लक्ष जात नाही.  विजय लालवानींना सिनेमाचे श्रेय द्यायलाच हवे, पहिल्या सिनेमातच त्यांनी आपली छाप पाडली आहे.  दिपिका पडुकोन, राम, बाकी सहकलाकार योग्य.

एकुणात हिन्दी मध्ये काहीतरी वेगळं पाहण्याची इच्छा असेल तर जरुर पाहाण्याजोगा.

काईट्स (२०१०)

दिग्दर्शक - अनुराग बसू

राकेश रोशनचा सिनेमा, ऋतिक, जोडीला मेक्सिकन हॉटी बार्बरा मोरी आणि जोडीला सुमधुर संगीत या सर्व गोष्टींमुळे अत्युच्य अपेक्षा असलेला काईट्स सिनेमा.
मी स्वत: सिनेमाला जाताना फारशा अपेक्षेने गेलो नाही, कारण राकेश रोशनचे सिनेमे हिंदी सिनेमांच्या टिपिकलनेस मध्येच जास्त रमतात, त्यामुळे वेगळे काही असण्याची अपेक्षा नव्हतीच.
सिनेमाची नायीका मेक्सिकन आहे आणि जाहीराती पाहुन सिनेमा वेगळा असावा असे वाटले, पण असे काहीही नाही, सिनेमा एक नेहमीचीच प्रेमकथा आहे.

कथा म्हणजे जे(हो, हे ऋतिकचे नाव आहे) हा अमेरिकेतल्या लासव्हेगास या शहरात डान्सर असतो, त्याच बरोबर त्याच्या एका मित्राबरोबर अमेरिकेत ज्या मुलींना ग्रिनकार्ड हवे आहे, त्यांच्यासोबत लग्न करुन त्यांना कार्ड मिळवुन देऊन दलाली मिळवणारा असतो.  श्रीमंत होण्यासाठी काहीही करण्यासाठी तयार असणारा जे, प्रसिद्ध कसिनोच्या मालकाच्या मुलीला (कंगना) पटवितो व तिच्यासोबत लग्नाचा घाट घालतो, याच वेळी टोनी ह्या कंगनाच्या भावासोबत नताशा (बार्बरा मोरी) ही सुद्धा जवळीक साधते. पण जे चे नताशावर आधीच प्रेम असते( तिला आगोदर त्याने ग्रीनकार्ड मिळवुन दिलेले असते), मग ’जे’ला प्रेमाचा साक्षात्कार होतो आणि तो टोनीशी वैर पत्करुन नताशाचे प्रेम मिळविण्याकरीता सर्वांशी लढतो, त्यात तो यशस्वी होतो का नाही, हा पुढचा सिनेमा.

ही कथा नविन नक्कीच नाही, बरं कथानकात काही टप्पे, वळणं नाहीत, एकदम सरधोपटपणे कथा समोर सरकते.  मात्र सरधोपट कथानकाला (किंबहुना पटकथेला) थोडाबहुत सावरतो तो सिनेमाचा लूक.
एकदम स्टाईलाइज्ड लूक दिला आहे सिनेमाला.  सरळ कथानक न दाखवता फ्लॅशबॅक अधुन मधुन वापरुन, थोडी उत्सुकता वाढविण्याचा प्रयत्न केला आहे पण कथानक त्यावर सराईतपणे बोळा फिरवितो.  साहसदृष्ये अप्रतिम असली तरी कुठेतरी ते खोटं आहे ही भावना राहतेच.  पावसात गुंडांना स्टेनगनने ऋतिक ज्यापद्धतीने मारतो (तो दुसरा विचार करत आहे, आणि तो सिनेमाचा हिरो आहे हे त्याला माहित असल्यागत १०-१२ मुळ गॅन्गस्टर लोकांचे नेम चुकतात, तो निधड्या छातीने सगळ्यांवर चाल करून जातो आणि त्याला साधं खरचटत देखील नाही) ते नक्कीच पटत नाही.  परत फ्लॅशबॅकमुळे पाठलाग सुरु असताना मध्येच प्रेमकथेमुळे चित्रपट स्लो होतो, त्यात परत गाणी येतात. गाणी जरी बर्‍यापैकी असली आणि त्यांचे चित्रिकरण उत्तम असले तरी तिथे ती जागा चुकल्यासारखी वाटतात.

या कथेकडे पाहता, बार्बरा मोरी ऐवजी एखादी हिन्दी नायिका असली असती तर काहीच फरक पडला नसता, मग विदेशी नायिकेची गरज पटत नाही, असे असले तरी बार्बरा मोरी हिचं काम मात्र सुंदर झाले आहे.  ती दिसते सुद्धा छान, अपवाद काही सिनचा जिथे ती थोडी ओव्हरएजेड वाटते.  ऋतिक आणि तिची जोडी उत्तम वाटली आहे, दोघांना एकत्र पाहणे ही एक ट्रीट आहे.  अपेक्षेप्रमाणेच ऋतिक सिनेमाचा श्वास आहे आणि तो त्याप्रमाणे जबरदस्त अदाकारी दाखवितो.  एक विशेष गोष्ट म्हणजे केवळ हिंदी सिनेमा आहे म्हणुन बार्बराच्या तोंडी टिपिकल (स्पॅनिश) हिन्दी संवाद नाही आहेत, तिला तिच्या स्पॅनिश ऎसेंट मध्ये बोलायला वाव दिला आहे.  खाली इंग्रजी सबटायटल्स आहेत ज्याचा थोडा प्रतिकुल परिणाम होऊ शकतो, पण सिनेमात विदेशी लोकं बोलतात तश्या कंटाळवाण्या हिन्दी पासुन आपण वाचतो.  पण यात देखील एक मेख आहेच, प्रत्येक स्पॅनिश संवादाला सबटायट्ल्स न देता मर्जीप्रमाणे काही संवादांना ते काटले आहेत, त्याचंही कारण आहे, जे संवाद नायकाला नाही समजले ते आपल्याला देखिल समजू नये, पण हा प्रकार वात आणतो, मोरी बोलताना दरवेळेस आपले लक्ष सबटायट्ल्स कडे जात असल्यामुळे आणि क्वचित ते दिले नसल्यामुळे थोडा अपेक्षाभंग होतो.

कंगना आणि कबिर बेदी सारख्या कलाकारांना अक्षरश: वाया घातले आहे.  प्रमुख खलनायक निक ब्रॉउन अक्रस्ताळी भुमिका तितक्याच अक्रस्ताळेपणाने निभावतो.  बाकी सहकलाकारांचा अभिनयसुद्धा जाणविण्या इतपत कच्चा वाटतो.   एकुणात अपेक्षाभंग करणारा अनुभव.

लव, सेक्स और धोखा (२०१०)

दिग्दर्शक - दिबाकर बॅनर्जी

नावावरुन बिचकुन जाऊ नका. हे सिनेमाचं नाव जरी हिंदी वृत्तवाहीन्याच्या तृतीय दर्जीय कार्यक्रमाचं वाटत असलं तरी हा सिनेमा उथळ विषयावर आधारीत नाही आहे.
’खोसला का घोसला’ आणि ’ओय लक्की लक्की ओय’ सारखे उत्तम चित्रपट बनविणारे दिबाकर बॅनर्जी या सिनेमाचे दिग्दर्शक आहेत, यावरुन सिनेमा उथळ नसनार अशी खात्री होती आणि अपेक्षेप्रमाणे चित्रपट खुपंच चांगला निघाला.

साधारण चित्रपट पाहतान आपण कॅमेराच्या जागी असतो, पण कॅमेरा हा सिनेमाचा, त्याच्या कथेचा भाग असतो असे फार क्वचित पाहायला मिळते. हॉलीवूडमध्ये ’क्लोवरफिल्ड’, ’माय लिटील आय’, ’द ब्लेअर विच प्रोजेक्ट’, आणि ’पॅरानॉर्मल अक्टीवीटी’ सारखे प्रयत्न वारंवार झालेले आहेत. माझ्या पाहण्यातला हिंदीतला हा पहीलाच प्रयत्न, आणि अगदी कौतुकास्पद असा.

या चित्रपटात तीन कथा कॅमेराच्या साथीनं आपल्याला दिसतात, पहिली ’लव’ प्रेमाची गोष्ट, एक तरुण दिग्दर्शक ’चोप्रा’ पद्धतीने भारावलेला चित्रपट बनवत असतो, त्याच्या कॅमेराने हा भाग आपल्याला दिसतो. दुसरी कथी , ’सेक्स’, एका छोट्याश्या मॉलमधील क्लोज सर्कीट कॅमेरांतर्फे दिसते आणि तिसरी, ’धोखा’, ही कास्टींग काऊच आणि मिडीयाच्या कॅमेरातुन दिसते.

तीनही कथांमध्ये कुठे ना कुठे इतर कथांचा संदर्भ येतो पण त्याचा कथेवर काहीही परिणाम नाहीये, तीनही स्वतंत्र म्हणाव्या अश्या कथा. सुरुवातीला खेळीमेळीत जाण्यार्‍या, हलक्या फुलक्या प्रसंगाच्या, प्रासंगी विनोद वापरणार्‍या, पण शेवटाकडे अतिशय गंभीर होत जाणार्‍या अश्या मांडल्या आहेत, यामुळे आपल्यावर परिणाम मात्र खुप खोलवर होतो.

एकही पात्र ओळखिच्या चेहर्‍यांनी न केल्या मुळे आणि सर्वांनी अतिशय खरा अभिनय केल्यामुळे हा चित्रपट वाटतच नाही, वास्तवातल्याच काही घटना पाहत असल्यासारखे वाटते हे चित्रपटाचे प्रमुख यश, काही सिन्स तर अगदी अंगावर येतात. पटकथा अतिशय घट्ट आहे, कुठेच ताबा सुटत नाही. स्टिंग ऑपरेशन्स, हॅण्डहेल्ड कॅमेरा असल्यामुळे कॅमेरा सतत हालतो, पडतो, कधी कधी काहीही दिसत नाही, गरगर फिरतो वगैरे पण ह्याच सगळ्या गोष्टी त्याला त्याचा परिणाम गाठुन देतात.

बॉलीवूडसाठी असा प्रामाणिक आणि वेगळा प्रयत्न केल्याबद्दक दिवाकर बॅनर्जींचे अभिनंदन करायलाच हवे. चकचकीत करमणुकची अपेक्षा केली तर निराशा येईल, आणि अर्थातच नावामुळे चित्रपटात ते पहायला मिळेल अशी अपेक्षा एकदमच फोल आहे.