ट्रस्ट (२०१०)

दिग्दर्शक - डेव्हिड श्विमर

फ्रेण्ड्स या जगप्रसिद्ध सिटकॉम मधील 'रॉस गेलर'-डेव्हिड श्विमर त्याच्या उत्तम अभिनयासाठी माझा खास आवडता आहे, त्यानंतर त्याचा 'बिग नथिंग' हा उत्तम न्वारपट पाहण्यात आला आणि त्याच्या चतुरस्त्र अभिनयाची खात्री पटली.   'ट्रस्ट' सिनेमा मिळाला तेंव्हा केवळ डेव्हिड श्विमर दिग्दर्शक आहे म्हणून हा सिनेमा पाहायला घेतला, त्याबद्दल काही वाचलेलेही नव्हते, पण सिनेमा पाहून त्याच्या दिग्दर्शन आणि संवेदनशिल मनाचीही पावती मिळाली.

डेव्हिड श्विमर हा गेली दहा वर्ष Rape Foundation मध्ये एक बोर्ड मेंबर आहे, तिथे असताना त्याला पहाव्या लागलेल्या काही दुर्दैवी मुलींची आणि त्यांच्या पालकांची अवस्था त्याला हा सिनेमा बनवण्यास उद्युक्त करून गेली, जेणेकरून अल्पवयीन मुलींवर अत्याचार होऊ नयेत.

 सिनेमा आहे ऍनी या टीन एज मधल्या मुलीबद्दल.  आजच्या पिढीची ऍनी सतत फोनवर असते, तिच्या चौदाव्या वाढदिवसाला तिचे वडिल विल कॅमेरॉन तिला एक लॅपटॉप भेट देतात.  मग इंटरनेटवर ऍनीला चार्ली नावाचा मुलगा भेटतो, आधी तो तिला १६ वर्षाचा असल्याचं सांगतो आणि मग नंतर २०चा आहे असं सांगतो, पण तिचा विश्वास संपादन करतो आणि त्याला स्वतःचा मित्र आणि नंतर प्रियकर मानू लागते. त्याने वय लपवलं हे तिच्या पालकांना सांगत नाही.

एक दिवस चार्ली तिला भेटण्याबद्दल म्हणतो आणि ते दोघे भेटतात, पण चार्ली हा २० वर्षाचा नसून ३०-३५शीचा असतो, तरीही तो तिला त्याच्याबद्दल कन्व्हिंस करतो आणि त्यादिवशी तिच्या संमतीने तिच्यासोबत सेक्स  करतो आणि त्याची शुटींगही घेतो.  चार्लीच्या मैत्रीणीला ही गोष्ट कळाल्यावर ती पोलिसांना कळवते आणि मग सुरू होतो चार्लीला पकडण्याचा प्रयत्न. 

सिनेमा चार्लीला पकडण्यावर नसून त्याचा मुख्य उद्देश पीडित कुटूंबातील व्यक्तीरेखांवर आहे.  ऍनी टीनेजर प्रमाणेच आपल्याच जगात वावरणारी असते, सर्व गोष्टींमध्ये उत्साही, सळसळणारी,  आणि जगात काहीच वाईट नाही असा विश्वास असणारी,  त्या घट्नेनंतर तिच्या मनात प्रचंड अविश्वास निर्माण होतो, आधी मैत्रीणीबद्दल, मग वडिलांबद्दल, त्यानंतर पुर्ण कुटूंबाबद्दल.

तिचे आई-वडिल दोघेही अत्यंत मोठ्यामनाचे असतात, आणि आपल्या मुलांबरोबर त्यांचे मित्रत्वाचे संबंध असतात.  आई अतिशय काळजीवाहू असते, आणि त्या घटनेमुळे मुलीसाठी तिचा जीव तुटतो.  सर्वात त्रास होतो तो तिच्या वडिलांना (क्लाईव ओवेन), आधी हसतमुख, कुटूंबवत्सल असलेले नंतर हतबल, चिंतातूर, सुडाच्या भावनाने पेटलेले तर मुलीबाबतीत तितकेच हळवे होतात, त्यातच मुलगी त्यांच्यावर विश्वास ठेवत नसल्यामुळे आणि तिने लपवल्या मुळे दुखावले गेलेले असतात.  क्लाईव ओवेनने सर्व छटा त्याच्या समर्थ अभिनयातून सक्षमपणे दाखवल्या आहेत.


श्विमरचा हा सिनेमा अभिनय आणि पटकथेत पैकीच्या पैकी गुण मिळवतो.  ऍनी (लियाना लिब्रॅटो), आणि क्लाईव ओवेन यांनी भुमिकेत जीव ओतलाय.  बापाची हतबलता, राग, आणि दुःख तसेच ऍनीचा आधीचा विश्वास आणि नंतर सत्य कळल्यावर कोलमडणं आपल्याला प्रसंगानुसार हताश, दुःखी बनवतं, हेच सिनेमाचं यश.  हॅलोविन डिनर आणि शेवटचा स्विमिंग पूल जवळ ऍनी आणि विलचा हृदयद्रावक प्रसंग हे सर्वोच्च.

डेव्हिड श्विमरच्या पुढल्या दिग्दर्शिय भुमिकेची मी आता अतुरतेने वाट पाहीन..  please do yourself a favor and watch "TRUST".

श्विमर आणि सिनेमातल्या कलाकारांचा सिनेमाबद्दलचा व्हिडीओ इथं पहाता येईल.

http://www.imdb.com/video/imdb/vi501652761/

स्टॅंडर (२००३)

दिग्दर्शक - ब्रॉन्वेन ह्युझ

"द रॉंग वन ऑलवेज डाईज"...साउथ आफ्रिकेच्या जोहानिसबर्गमध्ये एका दंगलीमध्ये एका स्थानिक झुलू माणसाला गोळी झाडून मारल्यावर पश्चातापाने म्हणणारा पोलीस कॅप्टन आंद्रे स्टॅंडर ह्या घटनेनंतर प्रचंड बदलतो.  आधी कर्तव्यदक्ष पोलीस अधिकारी असणारा आंद्रे त्या दंगलीनंतर मानसिकरित्या खचून जातो.  स्थानिक आफ्रिकन लोकांवर गोर्‍या लोकांमुळं खूप अन्याय होतोय आणि त्यात नाहक त्यांना जीवही गमवावा लागतोय याचा सल आंद्रेच्या मनात वाढत जातो.

याच गोर्‍या लोकांच्या जाचक कायद्याविरुद्ध आणि त्यांना धडा शिकवायच्या उद्देशाने आंद्रे पोलीस असूनही बॅंका लूटायचं सत्र सुरू करतो.  वेष बदलून बॅंक लूटायची आणि नंतर त्याच बॅंकेत इन्व्हिस्टीगेशन साठी जायचं असं करून तो बर्‍याच बॅंका लूटतो.  त्याच्या मनगटी घड्याळाला एका बॅंकेच्या कॅमेरात ओळखून त्याच्या पोलिस मित्र सापळा रचून आंद्रेला पकडतो.  आंद्रेला न्यायालयात उभं केलं जातं आणि त्याच्यावर चोरीचा आरोप ठेवण्यात येतो, त्यावेळी आंद्रे न्यायाधिशांना म्हणतो की माझ्यावर खूनाचा खटला दाखल करा कारण मी एका झुलू माणसाला मारलं आहे. पण अर्थात न्यायाधिश केवळ चोरीचा खटला चालवून त्याला तुरुंगात टाकतात.

खरा आंद्रे स्टॅंडर

 

तुरुंगात असताना आंद्रेची ओळख ऍलन आणि ली शी होते.   त्यांच्या मदतीने तो तुरुंगातल्या इस्पितळातून पलायन करतो.  आपल्या मित्रांसोबत नंतर अनेक बॅंका यशस्वीपणे लूटतो, पण बायकोला दुरावतो आणि अपेक्षित शोकांताकडं वळतो.  हा संपुर्ण सिनेमा आंद्रेच्या मनाच्या घालमेलीवर आहे, कर्तव्यदक्ष पोलीस अधिकारी, नाईलाजाने झुलू माणसाचा खून, त्यांनंतर गोर्‍यांबद्दल, त्यांच्या काळ्यांवरच्या अत्याचाराची चीड, त्यातून पुढे बदल्याची भावना निर्माण होणे या एक एक टप्प्यावर आंद्रेची मानसिकता सिनेमात अचूकपणे दाखवली आहे.  "इफ यू आर अ व्हाईट गाय, देन यू कॅन गेट अवे विथ ऍनिथिंग" हे त्याचं दुखणं बनतं आणि तो वाईट मार्गाकडे वाटचाल करू लागतो.  दक्षिण आफ्रिकेचं वातावरण सिनेमात अस्सल वाटतं, आंद्रेची व्यक्तीरेखा टॉम जेन या अभिनेत्याने मन लावून उभी केली आहे.   सिनेमा आपल्यालाही अस्वस्थ करून सोडतो.

द मॅटाडोर (२००५)

दिग्दर्शक - रिचर्ड शेफर्ड


दोन भिन्न प्रवृत्तीची माणसं, एक हिटमॅन..ज्युलियन नोबल( पिअर्स ब्रॉसनन) बेफिकरी वृत्तीचा.. घर.. बायको, मुलंबाळं नसणारा.. आयुष्यात नेहमी मौजमजा करणारा.. दुसरा डॅनी राईट (ग्रेग किन्नर) स्वभावाने शांत.. अगदी घरघुती.. नाकासमोर चालणारा.   योगायोगाने दोघांचीही भेट मेक्सिकोच्या एका बारमध्ये होते.  डॅनी नौकरीतील अपयशाने खचलेला असतो आणि एका मोठ्या कॉन्ट्रॅक्टसाठी क्लायंट भेटीवर मेक्सिकोला आलेला असतो, तर ज्युलियन त्याच्या कामानिमित्त (असासिनेशन) तिथे आलेला असतो.  


सुरुवातीच्या अडखळ्यानंतर दोघं सोबत फिरू लागतात आणि त्यांच्यातली मैत्री वाढू लागते.  ज्युलियन हिटमॅन आहे हे डॅनीला पटत नाही पण मेक्सिकन बुल फाईटच्या सामन्यात ज्युलियन त्याला एक कट रचून दाखवतो,  डॅनी घाबरतो पण ज्युलियन तो कट पुर्णत्वास नेत नाही.   नंतर बोलताना ज्युलियन डॅनीला त्याच्या कामात मदत करण्यासाठी सांगतो, कारण अश्यात त्याच्या कामात चुका होऊ लागत असतात.  डॅनी एकदम घाबरतो आणि ज्युलियनला परत भेटत नाही.

चार वर्षानंतर डॅनीच्या घरी ख्रिसमसच्या वेळी अचानक ज्युलियन आगंतुकपणे येतो, त्याच्याशी त्याच्या बायकोशी आपुलकीने बोलून मर्जी संपादन करतो आणि परत एकदा डॅनीला त्याच्या कामात शेवटची मदत करण्यास सांगतो, आणि हे काम फत्ते झाल्यावर त्याच्या जीवाचा धोका पुर्ण नाहीसा होईल असं सांगतो.  डॅनी परत नकार देताच तो त्याला म्हणतो की डॅनी वर त्याचं एक ऋण आहे आणि ते परत करण्याचा हा एकमेव मार्ग आहे. ते ऋण कोणतं आणि डॅनी त्याला मदत करतो का? हे चित्रपटात पाहणं मजेचं आहे.


ज्युलियनच्या भुमिकेत पिअर्स ब्रॉसनन अगदी भन्नाट आहे, डॅनी रंगवलेला ग्रेग किन्नर त्याच्या नेहमीच्याच टेलरमेड भुमिकेत आहे, पण सगळा सिनेमा पिअर्स ब्रॉसननने खाऊन टाकला आहे.  त्याला कॉमिक रोल मध्ये पहिल्यांदाच पाहिलंय आणि तो खूप आवडून जातो.  शेवटाच्या अर्ध्या तासात सिनेमा अत्त्युच्च पातळी गाठतो अन कथानक भरपूर वळणं घेतं.    पिअर्स ब्रॉसननच्या शानदार भुमिकेसाठी नक्की पाहावा असा...

बरीड (२०१०)

दिग्दर्शक - रॉड्रिगो कॉर्ट्स

पडद्यावर सर्वत्र अंधार.. थोड्या वेळात कण्हनं अन लाकडी फळीवर थापांचा आवाज येतो... काहीएक अंदाज लागत नसताना एका लायटरच्या प्रकाशात एक व्यक्ती दिसते... जखमी अवस्थेत.. त्या व्यक्तीलाही थोड्याच वेळात धक्का बसतो.. कारण तो एका शवपेटीत बंद असतो.. हात आणि तोंड बांधलेल्या अवस्थेत.

रॉड्रिगो कॉर्ट्सच्या 'बरीड' सिनेमाची ही सुरुवात.. यातला 'तो' (अन एकमेव पात्र) असतो पॉल कॉनरॉय,  शवपेटीत बंद असल्याचे कळताच तो मदतीसाठी पुकारतो अन जोरजोरात शवपेटीचं झाकण उघडायचा अयशस्वी प्रयत्न करतो.   थोड्यावेळाने एक फोन त्याच्या पायाशी व्हायब्रेट होतो, पण पायाच्या सहाय्याने तो घेईपर्यंत कट होतो, फोन तर असतो पण त्यातली भाषा अरेबीक/इराकी असते.  तरीही प्रयत्न करून, पॉल मदतीसाठी आधी ९११, नंतर FBI, कंपनी हेड्क्वार्टर, स्टेट डिपार्टमेंट सगळी कडं फोन करतो, शेवटी इराकमधील होस्टेज रेस्क्यू ग्रुप मधील डॅन त्याला मदत करायचं फोनवर आश्वासन देतो.  फोन संभाषणाद्वारे आपल्याला कळतं की पॉल हा इराक मध्ये अमेरिकन कंपनीत ड्रायव्हर होता, आणि त्यांच्या ट्रक्स वर आधी हल्ला झाला अन त्यानंतर त्याला काही आठवत नाही.

तेवढ्यात पॉलला एक फोन येतो, त्यावर एक अरेबिक ऍसेंट मध्ये बोलणारा इसम पॉलच्या सोडवणुकीसाठी पाच मिलियन डॉलरची मागणी करतो.  इकडं पॉलची कंपनी त्याला मदत करण्याऐवजी त्याला सकाळीच बडतर्फ केल्याचं सांगते, अन मदतीसाठी साफ नकार देते.    एक फोन, थोडं पाणी, आणि लायटर इतक्याच गोष्टी पॉलजवळ असतात.  त्यात त्याला किडनॅपर परत फोन करतो अन पैसे मिळवण्यासाठी आपलं बोट काप आणि त्याचा व्हिडीओ अपलोड कर म्हणतं, त्यासाठी एक चाकू, बॅटरी, अन लाईट ट्युब ठेवलेली एक पिशवी पायथ्याशी आहे असं सांगतो.
जीवघेण्या प्रसंगातून सुरू होते मग पॉलची वाचण्याची तडफड.

पॉलचे  सुटकेचे प्रयत्न पाहताना डॅनी बॉयलचा १२७ अवर्स आठवतो.   त्यातही आधी सुटकेची आशा, प्रचंड प्रयत्न, खूप प्रयत्नानंतर आलेलं अपयश, मग त्या वातावरणाशी सरावणं, अजुन लॉजिकल प्रयत्न करणं, मृत्यु जवळ आहे या जाणिवेणं घर, कुटुंब आठवणं हे सर्व घटक सारखे आहेत.  पण सिनेमात आपण पुर्णवेळ एकच माणूस पाहतो, तो ही एका शवपेटीत, बाकी सर्व फोनवरचे आवाज.  पॉलच्या आठवणीही फ्लॅशबॅक मध्ये नाहीत, त्याही केवळ फोनद्वारे आपल्याला कळतात.   एका पात्रात, अन एका शवपेटीत असूनही पुर्ण सिनेमाभर (९० मिनिटं) आपण खिळून राहतो, दिग्दर्शक अन पटकथेला दाद द्यायलाच हवी.  लायटरच्या अपुर्‍या प्रकाशात, फोनच्या प्रकाशात, उजेडाचे अन अंधाराचे प्रयोग करून आपल्याला दिग्दर्शक एकदम त्या जागी पोचवतो. शेवटही धक्कादायक.   स्ट्रॉन्ग्ली रिकमेंडेड.